هیدروژل های حساس به pH متشکل از پلی متاکریلیک اسید و استراتیلن گلیکول -5- آمینوسالیسیلیک اسید به طریق تشکیل کمپلکس های آسوسیه تهیه شده و خواص تورمی آنها در آب و مخلوط آب - اتانول مورد بررسی قرار گرفت. رفتار هیدرولیزی پلیمرها و نحوه رهش دارو از هیدروژل در محیط های بافری با pH 8.5، 7.2 و 1.2 مطالعه شد نتایج نشان دادند که میزان تورم هیدروژل ها به علت تشکیل پیوندهای هیدروژنی به محیط و نوع حلال بستگی دارد همچنین درصد اجزا سازنده هیدروژل و pH محیط هیدرولیز از عوامل اصلی موثر در هیدرولیز پلیمر و آزاد شدن 5- آمینوسالیسیلیک اسید می باشند. برخی از این هیدروژل ها برای استفاده در سیستم های دارورسانی ویژه کولون معرفی شدند.

نانوذرات رسانای پلی آنیلین دوپه شده با کلریدریک اسید با روش فراصوت شیمیایی سنتز شدند. نانوکامپوزیت های پلی آنیلین/ پلی (استایرن-متناوب- مالئیک اسید)/ پلی استایرن سولفونیک اسید، با تغییر نسبت پلی آنیلین در محلول پراکنده، و با روش مخلوط به دست آمدند. اثرغلظت کوپلیمر (استایرن- متناوب- مالئیک اسید) و پلی استایرن سولفونیک اسید در ساختار نانوکامپوزیت بررسی شد. محلول پراکنده شده کامپوزیت در حلال تتراهیدروفوران، فیلم های رسانایی تولید کردند که این فیلم ها با تبخیر تتراهیدروفوران ایجاد شدند. با فرآیند مخلوط بدون اضافه کردن هیچ گونه دیسپرس کننده ای نانوذرات پلی آنیلین به خوبی در ماتریکس پلیمر پراکنده شدند، تصاویر گرفته شده با میکروسکوپ الکترونی این را به خوبی نشان داد. رسانایی نانوکامپوزیت های به دست آمده با سیستم چهار نقطه ای اندازه گیری شد. همه نانوکامپوزیت های به دست آمده رسانا بودند و بین آن ها بالاترین رسانایی الکتریکی به اندازه 3S/Cm وجود داشت. نانوکامپوزیت های به دست آمده با طیف سنجی های FT-IR و UV-Vis بررسی شدند.

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر پوشش دهی کاغذ بسته بندی با کمپلکس پلی لاکتیک اسید-کیتوزان و پلی لاکتیک-اسید-نانو کیتوزان به دو روش لایه به لایه و کامپوزیت بوده است. بدین منظور از کاغذ دست ساز 80 گرمی الیاف بلند تهیه شده از کارخانه چوب و کاغذ مازندران استفاده شد. برای تهیه مواد پوشش دهی، پلی لاکتیک اسید 1 درصد در کلرفرم و کیتوزان ونانوکیتوزان 1 درصد در اسید استیک تهیه گردید. در هر دو روش، نهایتا تا سه لایه پوشش انجام شد و در هر یک از تیمارها لایه نهایی، پلی لاکتیک اسید بود. سپس نمونه های کاغذ در آون با دمای حدود 100 درجه سانتی گراد خشک شدند. در روش کامپوزیت هریک از مواد ( کیتوزان و نانو کیتوزان ) به طور مستقل با پلی لاکتیک اسید روی همزن مغناطیسی مخلوط و سپس روی کاغذ پایه نشانده شدند. در نهایت تمامی کاغذ ها برای انجام تست های ممانعتی شامل اندازه گیری زاویه تماس، آزمون جذب آب ( Cobb ) و سرعت انتقال بخار آب (WVTR) و تست های مقاومتی شامل مقاومت به ترکیدن و مقاومت به نفوذ هوا انجام شد. بر اساس نتایج به دست آمده ویژگی های ممانعتی در نمونه های پوشش داده شده در هر دو روش ( لایه به لایه و کامپوزیت ) نسبت به نمونه شاهد افزایش یافت. همچنین نتایج حاصل از بررسی روش های کامپوزیت و لایه به لایه، نشان داد که روش لایه به لایه سبب ایجاد ممانعت بیشتر در کاغذ می شود و با افزایش تعداد لایه های پوشش، ممانعت ایجاد شده افزایش می یابد. البته شایان ذکر است که در بین لایه دوم و سوم پوشش، تغییرات با شدت کمتری دیده شد. این تغییرات هم در روش لایه به لایه و هم در روش کامپوزیت مشاهده شد. مقاومت به نفوذ هوا نیز در نمونه های پوشش داده شده افزایش یافت.

پلیمرهای محلول در آب به مقدار زیادی در مناطق مختلف صنعتی به کار می روند. فعالیت سطح در بعضی کاربردهای صنعتی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مطالعه، یک ماده فعال سطحی به وسیله بر هم کنش پلی آکریلیک اسید (PAA) با پروپیلین اکسید (PO) سنتز شد. اسید پلی آکریلیک اسید به وسیله پلیمر شدن رادیکالی آکریلیک اسید (AA) در تولوئن در اتمسفر نیتروژن سنتز شد. واکنش اکسی پروپیل دار کردن PAA برای غلظتهای مختلف واکنش دهنده های اولیه و مقادیر متفاوت دما به منظور بررسی سینتیک واکنش پروپیل دار شدن تکرار شد. مکانیسم احتمالی مشخصه "تعاونی" واکنش اکسی پروپیل دار کردن گروههای کربوکسیلیک PAA براساس اطلاعات تجربی به دست آمده پیشنهاد شد. ترکیب حاصل از واکنش به وسیله چند روش فیزیکی شیمیایی مشخص شد.

برای تولید قطعه خام سرامیکی با ریز ساختار مطلوب و چگالی بیشتر آنچه اهمیت دارد وجود تعلیقی پایدار با بیشترین میزان بارگذاری سرامیک است که در عین حال گرانروی مناسب برای جاری شدن و قالب ریزی را داشته باشد. در این پژوهش، پایداری سامانه های تعلیقی آبی α- آلومینایی در مجاورت نمکهای NA+ و NH4+ پلی متاکریلیک اسید به عنوان پلی الکترولیت بررسی شد و درباره اثر پارامترهای مختلفی نظیر مقدار پلی الکترولیت اضافه شده به تعلیق، میزان بارگذاری پودر سرامیک، مقدار شتاب دهنده فرایند پلیمر شدن در سیستم قالبریزی ژل یعنی TEMED (, N, N'N'- N تترامتیل اتیلن دی آمین) و مدت زمان استفاده از تکان دهنده فراصوتی بر پایداری تعلیق های آلومینایی مطالعه شد. مقدار بهینه از پلی متاکریلیک اسید (هر دو نمک آن) برای رسیدن به حداکثر پا یداری و حداقل گرانروی معین شد که برای هر دو نمک مقداری برابر با 0.3 میلی لیتر به ازای 100 گرم پودر خشک است. نتایج آزمایش نشان می دهد که افزایش بارگذاری پودر سرامیک در تعلیق باعث افزایش گرانروی تعلیق صرفا در سرعتهای برش پایین می شود. مقدار بحرانی TEMED اضافه شده به تعلیق دارای پلی الکترولیت 0.4 میلی لیتر به ازای 100 گرم پودر خشک است. بالای این مقدار pH گرانروی تعلیق به سرعت افزایش می یابد. مدت زمان استفاده از تکان دهنده فراصوتی به منظور افزایش پراکندگی پودر در تعلیق محدودیت دارد و بالاتر از این حد، گرانروی تعلیق با شیب ثابتی افزایش می یابد. (mPa 1.42). با استفاده از نتایج حاصل، تعلیق سیالی با بارگذاری 53 درصد حجمی (بیشتر از 80 درصد وزنی) از پودر آلومینا تهیه شد که برای تهیه قطعه به روش قالبریزی ژل مورد استفاده قرار گرفت. عکسهای برداشت شده به وسیله میکروسکوپ الکترون پویشی به خوبی پلی الکترولیت را در افزایش چگالی قطعه خام و همگن سازی ساختار آن در مقایسه با تعلیقهایی که در آنها از پلی الکترولیت استفاده نشده است، نشان می دهد.

مواد حافظه شکلی، موادی هستند که قابلیت تغییرشکل از شکل موقت به اصلی را تحت محرک های مناسب دارند. هدف از این کار، تهیه مواد حافظه شکلی برپایه مواد پلیمری با استفاده از روش آسان، مقرون به صرفه و بدون نیاز به روش های سنتزی پیچیده است. بنابراین، مواد حافظه شکلی با آمیخته سازی دو زیست پلیمر PVAc و PLA با روش اختلاط محلول تهیه شد و ریزساختار آن ها به کمک آزمون های XRD و AFM بررسی شد. همچنین، خواص مکانیکی و گرمایی آمیخته های تهیه شده با آزمون های کشش، DSC و DMTA ارزیابی شد. مشاهده میکروسکوپی نشان داد، دو جزء از آمیخته به طور یکنواخت در یکدیگر پراکنده شدند و آمیخته ای تک فاز تشکیل دادند. همچنین، امتزاج پذیری اجزای آمیخته با آزمون های گرمایی تأیید شد. افزون بر این، نتایج آزمون های کشش و DMTA نشان داد، آمیخته سازی PVAc با PLA، به افزایش مدول و استحکام PVAc منجر می شود. در نهایت، نتایج بررسی های رفتار حافظه شکلی نمونه ها نشان داد، آمیخته PVAc/PLA دارای %30 وزنی PLA خاصیت حافظه شکلی بهتری نسبت به پلیمرهای خالص دارد. به عنوان مثال، با افزودن %30 وزنی PLA به PVAc، مقدار بازگشت شکلی از %75. 4 به %91. 5 افزایش یافت. بهبود شایان توجه در مقدار و سرعت بازیابی شکلی، به بیشتربودن انرژی کشسانی ذخیره شده در آمیخته ها نسبت داده شد که نیروی محرکه زیادی برای بازیابی شکلی سریع تر و کامل تر فراهم می کند. آمیخته حافظه شکلی تهیه شده در این کار، با داشتن مزایایی نظیر استفاده از زیست پلیمرهای تجاری به عنوان مواد پایه، سهولت تهیه و خواص حافظه شکلی خوب، می تواند در کاربردهای زیست پزشکی مورد توجه قرار گیرد.

پسته (Pistacia vera ) به واسطه ی داشتن طعم و ویژگی های تغذیه ای ارزشمند از محبوب ترین دانه های آجیلی دنیاست. عرضه ی میوه غالباً به صورت خشک بوده و مصرف تازه خوری آن محدود به فصل برداشت است. قهوه ای شدن و تجمع آب از عوامل اصلی محدود کننده عمر قفسه ای پسته تر می باشند. در این پژوهش اثر تیمارهای اسید سیتریک (1، 5/1 و 2 درصد)، اسید آسکوربیک (15، 25 و 35 پی پی ام) و دو نوع پوشش پلاستیکی (پلی اتیلن و پلی استیرن) بر عمر انبارمانی (روز صفر، 25 و 45) پسته تر رقم, احمدآقایی مورد بررسی قرار گرفت. از نظر ارزیاب ها استفاده از تیمارهای اسیدی تا روز 25 انبارمانی قادر به حفظ ویژگیهای ظاهری و طعم و مزه پسته شد و از آن به بعد اختلاف معنی داری بین آنها و نمونه شاهد مشاهده نشد. پسته های تیمار شده با اسید آسکوربیک 15 پی پی ام که با پلی استیرن، بسته بندی شده بودند ازنظر وضعیت ظاهری و قهوه ای شدن نسبت به پوشش پلی اتیلن مطلوبیت بیشتری داشتند. بعد از گذشت 45 روز انبارمانی بیشترین میزان فنل، مربوط به تیمارهای اسید آسکوربیک (غلظت 15 پی پی ام) در بسته بندی های پلی اتیلن بود. میزان آنتوسیانین و کلروفیل در طی انبارمانی کاهش یافت ولی کاروتنوئید ابتدا افزایش و سپس کاهش یافت. میزان رنگیزه های موجود در پسته مانند کلروفیل، آنتوسیانین و کاروتنوئید در بسته بندی های پلی اتیلن بهتر از پلی استیرن حفظ شد. بیشترین میزان درصد چربی در تیمار اسید سیتریک (5/1 درصد) مشاهده شد. در مجموع پوشش پلی اتیلن و اسید آسکوربیک با غلظت 15 و 25 پی پی ام و اسیدسیتریک با غلظت 5/1 درصد بهتر از بقیه تیمارها خصوصیات کیفی و کمی پسته را حفظ کردند.

ضایعات پلی اتیلن ترفتالات (PET) را می توان با روشهای مکانیکی و شیمیایی بازیافت کرد. آبکاشفت یکی از روشهای شیمیایی بازیافت پلی اتیلن ترفتالات است. مزایای این روش، تهیه مستقیم ترفتالیک اسید بدون ایجاد محصول واسطه، خلوص زیاد ترفتالیک اسید (TPA) حاصل و ارزانی مواد اولیه است. در این پژوهش، واپلیمر شدن پلی اتیلن ترفتالات به ترفتالیک اسید به وسیله آبکافت با سولفوریک اسید به منظور دستیابی به بیشترین بازده ترفتالیک اسید بررسی شده است. محدوده غلظت سولفوریک اسید بین 3 تا 15 M، زمان بین 3 تا 7 h و دما بین 130 تا 170ºC انتخاب شده است. در نهایت غلظت 12 M سولفوریک اسید، زمان 5 h و دمای 140ºC که در این شرایط بیشترین مقدار تبدیل PET و بازده ترفتالیک اسید بدست می آید به عنوان شرایط بهینه برای واپلیمر شدن PET مشخص شد. ترفتالیک اسید حاصل با روشهای طیف سنجی FTIR، تجزیه عنصری و تعیین ارزش اسیدی بررسی شد. ارزش اسیدی ترفتالیک اسید حاصل از شرایط بهینه 667 بود، نتایج حاصل موید آن است که بازده ترفتالیک اسید تقریبا با مقدار تبدیل PET برابر است.

دگزامتازون به عنوان داروی ضدالتهاب سال هاست به شکل های مختلف مصرف می شود و هنوز یکی از امن ترین داروهای گلوکوکورتیکوییدی برای درمان بیماری های مختلف است. به سبب وجود طیف گسترده از اثرات جانبی، پیدا کردن یک سامانه رهایشی مناسب برای افزایش اثربخشی و کاهش میزان دوز مصرفی این دارو ضروری است. الکتروریسی یکی از روش های ساخت الیاف پلیمری است که به دلیل توانایی بارگیری داروها و مواد بیولوژیکی مختلف و کنترل رهایش آنها به طور گسترده برای ساخت حامل های دارویی مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش الیاف الکتروریسی شده پلی لاکتیک اسید فاقد و حاوی دگزامتازون تهیه شد. برای بررسی تاثیر غلظت پلیمر بر مورفولوژی، خواص مکانیکی الیاف و نمودار رهایش دارو، سه غلظت 10، 14 و 18 درصد وزنی/حجمی پلیمر تهیه شد. به نمونه ها پنج درصد وزنی/حجمی دگزامتازون اضافه شد. تصاویر میکروسکوپی الکترونی روبشی برای به دست آوردن میانگین قطر الیاف و میانگین مساحت حفره ها در هر نمونه بررسی شد. در نمونه های فاقد دارو میانگین قطر الیاف حاوی 10 تا 18 درصد وزنی، 63/21 درصد افزایش یافت. در نمونه های حاوی دارو میانگین قطر الیاف از نمونه 10 تا 18 درصد، 51/19 درصد افزایش یافت. خواص مکانیکی پلیمر مورد بررسی قرار گرفت. مدول الاستیک از نمونه 10 درصد تا نمونه 18 درصد، 81/34 درصد افزایش یافت. افزایش 68/021 درصد استحکام نهایی از نمونه 18 درصد نسبت به نمونه 10 درصد دیده شد. رهایش دارو برای نمونه های الکتروریسی تا هفت روز انجام شد. در نمونه های 10 و 14 درصد رهایش خطی مشاهده شد. مدل رهایش دارو از نمونه ها درجه صفر بود که با توجه به اینکه این مدل رهایش دارو در کاربردهای مختلف دگزامتازون حایز اهمیت است، سامانه های طراحی شده می توانند برای کاربردهای مختلف دگزامتازون مفید باشند. بیشترین سرعت رهایش دارو مربوط به نمونه 14 درصد بود (0/044 بر ساعت).